KAYIP GİTMEK
Havalar iyiden iyiye soğudu.
Uzun süredir beklenen kar geldi.
Deli gibi esen rüzgarla karışık kar taneleri tokat gibi vuruyor suratıma.
Kaldırımlar donmuş. Kayıyoruz, ben zar zor yürüyorum. Birkaç temizlik işçisi, ellerinde küreklerle parke taşlarının üzerindeki ince buz tabakalarını, isteksizce temizlemeye çalışıyor.
Canım sıkılıyor.
Ne yazık ki son günlerde hep böyleyim.
Belli belirsiz, sebebini tam olarak bilmediğim bir girdabın içinde gibiyim.
***
Akşamki!
Akşamki haberler oldukça canımı sıkmış.
Üzülmüş, hatta bir süre evdekilere göstermeden, sessizce ağlamıştım.
“Yedi şehit, on iki yaralı, üçü ağır..” Böyle diyordu televizyondaki sunucu.
Sanki…
Sanki sıradan, vaka-i adiyeden bir olay gibi anlatıyordu.
Beyoğlu’nda yedi köpek öldürülse, on ikisi de yaralansa, hayvan severler yeri göğe kaldırırlardı. Hiçbir yerden tok yok.
Gücüme gidiyor.
***
Yürüyorum. Bir taraftan da ‘buzlardan kayıp düşeceğim’ diye korkuyorum.
‘Korkunun ecele faydası yok’ diyorum içimden. Yürüyüp bir an evvel eve varmalı.
Elimdeki eldivenlerle oynuyorum.
Burnumu sıksan canım çıkıp gidecek.
Her günkü gibi siyasilerini o basmakalıp nutuk ve taziye mesajları artık beni tatmin etmiyor.
O gencecik, ömrünün baharındaki körpecik, daha hayatın hiçbir güzelliğine doyamamış çocuklar, gözümüzün önünde yok olup gidiyorlar.
Ardından analar, babalar, çocuklar, genç gelinler sadece ve sadece birkaç saniyelik haberlerle geçiştiriliyor.
Aylar sonra bağlanan maaşlar ve verilen üç kuruş paralar.
Ateş he düştüğü yeri yakıp bitiriyor.
İkinci gün herkes hayatın yarış pistinde koşmaya devam ediyor.
Kenarda hep elleri koynunda ağlayan acı çeken insanlar boşluğa bakmaya devam ediyor. Anadolu anaları ağlamaya devam ediyor.
***
Kayıp düşmekten korkmuyorum.
O gencecik çocuklar da elbette, gökyüzünde kayıp düşen, kaybolan yıldızlar gibi düşüp kaybolmaktan korktular.
Eve geliyorum. Çay demlemişler.
Gözyaşlarım yudumladığım çaya karışıp gidiyor.
YORUMLAR