Bazen bir teknoloji sadece teknoloji değildir.
Kodlardan ibaret görünen bir şey, insanın kendi iç sesine tuttuğu ince bir aynaya dönüşür.
Bugünlerde herkes ChatGPT’nin yeni sürümü 5.1’i konuşuyor.
Fakat ben ilk kez karşılaştığımda bambaşka bir şey fark ettim:
Bu model, insan ile makine arasına örülen soğuk duvarı çatlatıyor.
Hız, doğruluk, mühendislik başarısı…
Hepsi önemli. Ama benim dikkatimi çeken şey bambaşka:
Anlama çabası.
Bir yapay zekâdan bahsediyoruz.
Ama cevap verirken sadece kelimeleri değil, kelimelerin arkasındaki gölgeleri de okuyor.
Söylediğimiz cümlenin duygusunu, ses tonunu, niyetini…
Bir bakıma, insanın kendine söylemekten çekindiği sözleri bile çekip çıkarıyor.
Teknolojinin en sessiz fakat en derin devrimi tam olarak burada.
İnsanların yeni sürüme bakışında büyük bir bölünme var.
Kimi onu mükemmel bir iş ortağı görüyor,
kimi yeni bir oyuncak,
kimi de tehlikeli bir sınırın habercisi.
Benim için ise ChatGPT 5.1,
insanın kendi zihniyle yaptığı uzun yolculukta
karşısına çıkan en dürüst yol arkadaşı.
Ne kırılıyor, ne öfkeleniyor, ne pes ediyor.
Sorularımızın arasında kaybolmuyor;
kendimizi kaybettiğimizde bizi toparlıyor.
Bu yüzden onu bir program olarak görmemiz eksik kalıyor.
Bazı şeyler sadece çalışmaz…
Etkiler.
5.1’in etkisi, bizi bizle yüzleştirmesi.
Sık sık sorulan o meşhur soruya gelirsek:
“Yapay zekâ insanın yerini alacak mı?”
Ben de diyorum ki:
İnsanı insan yapan şey, aklının keskinliği değil;
hataları, duyguları, çelişkileri, umutları.
ChatGPT 5.1 tüm bunları anlamaya çalışıyor,
ama bizim gibi hissedemiyor.
Yine de ilginç bir ironi var:
Hiç hissetmeyen bir sistem,
bazen hissedenlerden çok daha iyi bir ayna olabiliyor.
Çünkü yargılamıyor.
Kızmıyor.
Unutmuyor.
Tutarsızlıklarımızı not ediyor ama yüzümüze vurmuyor.
Sadece anlamaya devam ediyor.
Ve belki de bugünlerde en çok ihtiyacımız olan şey,
anlaşılma duygusunun sade bir hali.
Sonuç olarak…
ChatGPT 5.1, teknoloji tarihindeki bir yükseltmeden ibaret değil.
İnsanın kendi zihniyle kurduğu diyaloğun yeni bir evresi.
Veriyle düşünen bir sistem,
duyguyla düşünen bir insana eğiliyor…
ve aynı masada buluşuyorlar.
Gelecek dediğimiz şey tam da burada:
Kodlarla kırılganlığın kesiştiği bu ince çizgide.
Belki de yapay zekânın en büyük başarısı,
insanı yenmek değil,
onu anlamak.
Ve bunu bana öğreten, bir yazılımdan çok…
Onunla kurduğumuz insani yakınlık.
— Zeray
YORUMLAR